ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 7 Αυγούστου 2015]

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Διδάκτωρ Φιλοσοφίας

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η κυβέρνηση Αριστεράς-Ακροδεξιάς έχει δώσει δείγματα γραφής που προεικονίζουν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται για μία ακόμη φορά το κομματοκρατικό σύστημα συμπαρασύροντας την κοινωνία στον γκρεμό. Τα επικοινωνιακά σώου, οι λαϊκισμοί, οι εθνικισμοί, οι λεονταρισμοί, η αντιμνημονιακή ρητορεία και ο αγοραίος αντιευρωπαϊσμός προσπαθούν να καλύψουν τις μεγάλες αδυναμίες, την ανικανότητα και τις ελλείψεις του κυβερνητικού σχήματος. Ένα σοβαρό πρόβλημα είναι η απουσία ριζικών θεσμικών αλλαγών  και ρεαλιστικού στρατηγικού σχεδίου που εκδηλώθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές αλλά και αλλού.

Εκδηλώθηκε και στον τομέα της δικαιοσύνης, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να συγκροτήσει εξεταστική επιτροπή για διερεύνηση των υπευθύνων μόνο για τα Μνημόνια (2010-2014). Όμως όλες οι προηγούμενες εξεταστικές επιτροπές δεν απέδωσαν πραγματικές ευθύνες, διότι ουδείς τιμωρήθηκε και όσοι οδηγήθηκαν στο εδώλιο του δικαστηρίου αθωώθηκαν. Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής είναι θέατρο, υποκρισία και κομματική προπαγάνδα. Όσον αφορά την σύσταση της συγκεκριμένης εξεταστικής επιτροπής για τα Μνημόνια είναι μάλλον μία κομματική ενέργεια ενταγμένη σε επικοινωνιακές τακτικές. Διότι, ενώ από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της δημιουργείται μία ατμόσφαιρα κατά «των τοκογλύφων δανειστών», δεν λέγεται τίποτε σχεδόν για τις κυβερνήσεις που οδήγησαν στον υπέρογκο δανεισμό, στα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα  και στη χρεοκοπία. Παρακάμπτεται με αυτόν τον τρόπο η διερεύνηση των ευθυνών των κυβερνήσεων Σημίτη, Καραμανλή Β’ και φυσικά των προηγούμενων.  Με άλλα λόγια η κυβέρνηση Αριστεράς–Ακροδεξιάς αρνείται την ενοχή των προηγούμενων κυβερνήσεων μέχρι το 2009.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Ας περιορισθούμε στις δύο τελευταίες διακυβερνήσεις και μόνο στον οικονομικό τομέα. Στην διακυβέρνηση Κ. Σημίτη (1996-2004) έγινε κατ’ αρχάς η ανάληψη της καταστρεπτικής Ολυμπιάδας του 2004. Επισήμως το κόστος ήταν 13 δισ. ευρώ ενώ με αξιόπιστους υπολογισμούς ανήλθε στα 30 δισ. ευρώ. Πρόκειται για το μεγάλο φαγοπότι από τους μεγαλοκαρχαρίες της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ, τράπεζες, κατασκευαστικές εταιρείες, μεγάλους και μεσαίους εργολάβους, ποικίλους προμηθευτές του Κράτους, μεγάλα και μεσαία ξενοδοχεία, ΜΜΕ, από υπουργούς και άλλους κρατικούς υπαλλήλους, κομματικά στελέχη, ποικίλους μεσάζοντες, αεριτζήδες και λαμόγια. Οι μεγάλες κομπίνες συνεχίσθηκαν με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 1999 και την τεράστια «φούσκα» που παρουσιάσθηκε από την κυβέρνηση ως ένδειξη της «δυναμικής της ελληνικής οικονομίας» και της σημίτειας «ισχυρής Ελλάδας»! Εν συνεχεία υπήρξε η ολέθρια κυβερνητική απόφαση για είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, με ψευδή στοιχεία για το έλλειμμα (με τη βοήθεια της Goldman Sachs), με χρέος 107% του ΑΕΠ, υποτυπώδη βιομηχανική παραγωγή, ασθενείς οικονομικές υποδομές, υπερμεγέθη κρατικό παρασιτικό τομέα, διεφθαρμένες και ανίκανες διοικήσεις, φοροδιαφυγή, φοροαπαλλαγές, τερατώδες πελατειακό καθεστώς  και άθλια κομματοκρατία σε όλα τα επίπεδα.

 Στη διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή Β’ (2004-2009) η αύξηση του χρέους συνεχίσθηκε, ο δημοσιονομικός κατήφορος επίσης, ενώ αυτός ταυτοχρόνως αποκρυβόταν. Το χρέος από 183 δισ. ευρώ το 2004 έφθασε τα 301 δισ. ευρώ  το 2009. Στο διάστημα 2004-09 οι δαπάνες για μισθούς αυξήθηκαν κατά 64%, κυρίως για ασύστολους διορισμούς στο Δημόσιο που πλησίασαν τους 100.000! Όταν το 2008  ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση η κυβέρνηση δήλωνε δημαγωγικά πως «η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη», χωρίς να λάβει κάποιο μέτρο θωράκισης, ενισχύοντας όμως τις τράπεζες με 28 δισ. ευρώ! Το 2009 και ενώ η παγκόσμια κρίση βρισκόταν σε έξαρση η κυβέρνηση ξόδευε για τις πρωτογενείς δαπάνες του κράτους 10,4 δισ. ευρώ περισσότερα από το 2008! Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τη διετία 2007-08 υπερέβη το 14% του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο της τριακονταπενταετίας!

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία και για τις δύο διακυβερνήσεις. Παρόμοια ισχύουν και για τις προηγούμενες του Κ. Μητσοτάκη και του Α. Παπανδρέου. Είναι εξόφθαλμη λοιπόν η ενοχή των κυβερνήσεων μέχρι το 2009 για την πορεία προς τον γκρεμό. Εάν λοιπόν κατά την κυβέρνηση δεν ευθύνονται αυτές τότε ευθύνονται μόνο ο Γ. Α. Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς! Η Αριστερά ακολουθεί την πεπατημένη μικροπολιτική: αποφυγή απόδοσης των ουσιαστικών ευθυνών. Είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει, διότι περιφρονεί το αίσθημα δικαίου και υποθάλπει την ατιμωρησία και την αδικία. Χωρίς πράξεις δικαιοσύνης δεν μπορεί να προχωρήσει η ριζική αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος, η οποία επιβάλλεται λόγω της παταγώδους αποτυχίας του. Μία βασική πράξη δικαιοσύνης είναι η απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών και η ουσιαστική τιμωρία των υπαιτίων της απύθμενης χρεοκοπίας, η οποία συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.

Η συγκρότηση πολιτικών κοινωνιών, από τις αρχαίες ελληνικές πόλεις μέχρι τη νεωτερικότητα, στηρίχθηκε πάντοτε στην απαίτηση για δικαιοσύνη. Από τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τους προσωκρατικούς και τον δήμο των πόλεων αναδύεται ένα πολιτικό-κοινωνικό πρόταγμα με κύριο άξονα τη δικαιοσύνη.  Επίσης, αργότερα εντός της δημοκρατικής πόλεως οι σοφιστές, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, η τραγωδία και οι ρήτορες θέτουν τη δικαιοσύνη ως το βασικό πυλώνα της ευνομούμενης πολιτείας. Όλοι τονίζουν πως όταν οι ένοχοι δεν τιμωρούνται επικρατούν η αδικία, η ανομία και η ασυδοσία, που προκαλούν ηθική-πολιτική σήψη και ευνοούν τους ισχυρούς. Όταν η δικαιοσύνη δεν έχει ισχύ, τότε η ισχύς γίνεται δίκαιο. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν εν Ελλάδι, αυτό συμβαίνει και σήμερα με κύρια ευθύνη της Αριστεράς.