ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ

[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 21 Αυγούστου 2018]

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας

 ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ 

            Η μέχρι τώρα πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ έχει δείξει  τις μεγάλες ελλείψεις του ως πολιτικού. Τα μόνα στοιχεία που διαθέτει είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, η εκλογολογία, η ευτελής ρητορεία, ευφυολογήματα εμπνευσμένα από τον Αρκά, η στείρα αντιπολίτευση δίχως κάποιο ουσιαστικό επιχείρημα, δίχως κάποια εποικοδομητική πρόταση και συζήτηση. Με τέτοια στοιχεία όμως δεν γίνεται ουσιαστική πολιτική που έχει ανάγκη η χώρα, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας εδώ και 10 έτη, το δε μέλλον της είναι αβέβαιο. Στα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα ο Μητσοτάκης δεν έχει καμία απάντηση, ούτε πρόγραμμα πειστικό ούτε αρχές που προάγουν μία πολιτική κοινωνία και διασφαλίζουν δικαιώματα και ελευθερίες. Με κενή πολιτική και πομπώδη ρητορεία το μόνο βέβαιο είναι η επιδείνωση, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της γενικώτερης κατάστασης της κοινωνίας.

            Από την άλλη ένα ανησυχητικό στοιχείο είναι η κολακεία και η προστασία εκ μέρους του των πιο αντιδραστικών στοιχείων του χώρου της ακροδεξιάς όπως είναι τα άτομα του πρώην ΛΑΟΣ και η παρέα τού επίσης ανίκανου Σαμαρά, στους οποίους φαίνεται ότι είναι εγκλωβισμένος. Έτσι όμως ακυρώνεται η πορεία προς μία σοβαρή φιλελεύθερη Δεξιά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν από την οικογένεια Καραμανλή. Η ακύρωση είχε ξεκινήσει με τον εθνικιστή, θρησκειοκάπηλο και συνυπεύθυνο για το μακεδονικό αδιέξοδο Σαμαρά. Η έλλειψη αυτή έρχεται να χειροτερέψει την κατάσταση η οποία έχει επιδεινωθεί από την έλλειψη μιας σοβαρής και ικανής Αριστεράς. Όπως η χώρα δεινοπάθησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συμμαχίες του με ανερμάτιστα  στοιχεία (Καμμένος, Βαρουφάκης Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου) έτσι θα δεινοπαθήσει και από τη ΝΔ του Μητσοτάκη και τις απαράδεκτες συμμαχίες του με ακραίους ρεβανσιστές εθνικιστές (Σαμαράς, Γεωργιάδης, Βορίδης κ.ά).

            Χαρακτηριστικό δείγμα αποτυχημένης γραφής του Μητσοτάκη  είναι ο χειρισμός του «μακεδονικού», δια του οποίου ταυτίσθηκε με όλα τα αντιδραστικά κομμάτια του ακροδεξιού χώρου και της Εκκλησίας, απεμπολώντας την παλαιότερη γραμμή του κόμματός του για σύνθετη ονομασία και επιδεικνύοντας ασύστολο καιροσκοπισμό. Όσο και να θελήσει να διαφοροποιηθεί με τακτικισμούς και εξυπνακισμούς είναι δύσκολο να απεμπλακεί από το αδιέξοδο που προκαλεί. Η φιλοδοξία για την εξουσία υπερέβη την μέριμνα για το κοινό αγαθό και θρέφει τις πιο ακραίες εθνικιστικές νοοτροπίες οδηγώντας σε επικίνδυνη πόλωση, βία και τρομοκρατία, που βλέπουμε καθημερινώς.

            Επί πλέον ο Μητσοτάκης ψεύδεται, συνειδητώς ή ανεπιγνώστως, σε βασικές πτυχές του προβλήματος που δημιούργησε ο πατέρας του και το κόμμα του και επικαλείται διάφορα στοιχεία για δικαιολογίες όπως το ζήτημα της γλώσσας και της εθνότητας της γείτονος χώρας. Τα ζητήματα όμως αυτά είναι λυμένα σε διεθνές επίπεδο και τα έχει αποδεχθεί και η ΝΔ. Ο Μητσοτάκης υπαναχώρησε από δεδηλωμένες θέσεις και αρχές που καθορίσθηκαν από κοινού με τα άλλα κόμματα στο Βουκουρέστι το 2008 για σύνθετη ονομασία, αλλά και από δικές του θέσεις διατυπωμένες παλαιότερα. Αυτό σημαίνει ότι άγεται και φέρεται από τους ακροδεξιούς εθνικιστές του κόμματός του. Σημαίνει επίσης πως είναι κυνικός και αδίστακτος πολιτικάντης και μπορεί να κάνει συμμαχία ακόμη και με τον (μαύρο) διάβολο προκειμένου να ασκήσει την εξουσία, έτσι που τυχόν διακυβέρνησή του θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και θα προκαλέσει ολέθριο αλαλούμ. Επομένως είναι άκρως επικίνδυνος.

            Ουδείς στο κόμμα της ΝΔ, πολιτικός, διανοούμενος ή πανεπιστημιακός,  βρέθηκε για να δώσει μια πραγματιστική διάσταση των πραγμάτων. Τόση μεγάλη έλλειψη ρεαλισμού και επιχειρημάτων, τόλμης και αξιοπρέπειας είναι πρωτοφανής.      Από την άλλη, η ολίγιστη Φώφη Γεννηματά, επίσης προϊόν του κομματικού σωλήνα και της οικογενειοκρατίας, μιμείται τον Μητσοτάκη σε παλαιοκομματισμό, επιβεβαιώνοντας την ιδεολογία του βαθέος ΠΑΣΟΚ και το σύνδρομο του ιδρυματισμού. Από την ταύτιση των δύο κομμάτων σε αποτυχημένες παλαιοκομματικές τακτικές ακόμη και σήμερα, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς γιατί τα δύο κόμματα της Μεταπολίτευσης οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και γιατί είναι ανίκανα να την βγάλουν από το αδιέξοδο.

            Απ’ ό,τι φαίνεται το DNA της οικογένειας Μητσοτάκη εμπεριέχει την αποτυχία και τα αδιέξοδα. Η αρχή έγινε με την «αποστασία» του 1965 με πρωτεργάτη τον πατέρα Μητσοτάκη, στη συνέχεια με τον εγκλωβισμό στη μη σύνθετη ονομασία το 1992 πάλι με τον πατέρα και τώρα η μικροκομματική αντιπολίτευση με τον υιό Μητσοτάκη πάλι για τη μη σύνθετη ονομασία. Τελικώς τα μόνα προσόντα του υιού είναι η ακροδεξιά πορεία, η δημαγωγική κενότητα και το όνομα της οικογένειας Μητσοτάκη.  Δυστυχώς η γενικευμένη χρεοκοπία της χώρας, που προήλθε και από την οικογενειοκρατία, αναπαράγει την τελευταία με τον πιο άσχημο τρόπο, δίχως η κοινωνία να δείχνει ικανή και πρόθυμη να απαλλαγεί από αυτήν. Θα υποστεί ασφαλώς τις ολέθριες συνέπειες, όπως τις υπέστη και με τους προηγούμενους. Θα μπορέσει μήπως να βάλει φραγμό στην ασύστολη και επικίνδυνη φιλοδοξία για εξουσία του νεώτερου Μητσοτάκη ή θα παραμείνει έρμαιο της οικογενειοκρατικής  ολέθριας παράδοσης; Ιδού το διακύβευμα.