Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ: ΨΕΥΔΗ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ



[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 28 Ιουνίου 2016]

Γιώργος Ν. Οικονόμου
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας

ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ: ΨΕΥΔΗ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

            Σε μεγάλο μέρος του αριστερού πολιτικού κόσμου και των αριστερών οικονομολόγων υπάρχει η άποψη πως στη δύσκολη κατάσταση που διέρχεται η χώρα η λύση θα ήταν η έξοδος από την Ευρωζώνη ή ακόμα και από την ίδια την Ε.Ε. Όμως η άποψη αυτή αντιστρέφει την προτεραιότητα στόχων και επί πλέον συγκαλύπτει την πηγή των προβλημάτων. Η αιτία των προβλημάτων που ενέσκηψαν στην Ελλάδα δεν είναι το ευρώ. Η δαιμονοποίηση του ευρώ και η εξιδανίκευση της δραχμής αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τις πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας, απαλλάσσει το πολιτικό σύστημα και τη διακυβέρνηση των δύο κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τις κολοσσιαίες ευθύνες τους, συγκαλύπτει τις παθογένειες του συστήματος και τις αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές πολιτικές που κυριάρχησαν τα τριάντα πέντε έτη από το 1974 μέχρι το 2009.  
            Για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν φταίει το ευρώ, αλλά η φοροδιαφυγή, η έλλειψη μίας αναπτυξιακής στρατηγικής, η μη παραγωγικότητα της βιομηχανίας, η εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής, η στρεβλή ανάπτυξη, οι χρόνιες ανισορροπίες της οικονομίας. Φταίει η διαφθορά, η διαπλοκή, ο παρασιτικός υπερτροφικός κρατικός τομέας, οι ανίκανες διακυβερνήσεις των δύο κομμάτων που ευνόησαν όλα αυτά και οδήγησαν στην υπερχρέωση και στα δημοσιονομικά ελλείμματα. Η αιτία της χρεοκοπίας είναι το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα με την ολιγαρχική διάρθρωση και τη μοναρχική χροιά του πρωθυπουργοκεντρισμού, το οποίο δεν ελέγχεται από πουθενά, δεν δίνει λόγο και λογαριασμό σε κανένα ανεξάρτητο δικαστικό ή πολιτικό όργανο ούτε στο κοινωνικό σώμα ένεκα της βουλευτικής  και υπουργικής ασυλίας.
              Η πρόταση εξόδου από την ευρωζώνη και η επιστροφή στην υποτιμημένη δραχμή μεταθέτει τα προβλήματα από το παρόν στο μέλλον. Είναι το άλλοθι να μην αντιμετωπισθεί η πραγματική κατάσταση της οικονομίας και οι δυσλειτουργίες της. Είναι υπεκφυγή για να μην υπάρξει μετωπική σύγκρουση με το σύστημα της διαπλοκής, του πελατειακού καθεστώτος και των συντεχνιών. Είναι το πρόσχημα για αναβολή στην αντιμετώπιση των δομικών  προβλημάτων στην οικονομία, στις επιχειρήσεις, στον κρατικό τομέα, στο σύστημα διακυβέρνησης και στους ολιγαρχικούς θεσμούς.
            Η άποψη ότι για τα Μνημόνια φταίει το ευρώ δεν είναι αλήθεια. Εάν ήταν αλήθεια τότε θα έπρεπε να είχαν φτάσει στην κατάσταση της χρεοκοπημένης Ελλάδας και όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, πράγμα που δεν συμβαίνει. Οι περισσότερες αν και έχουν ως κοινό  νόμισμα το ευρώ δεν έχουν την κατάντια της Ελλάδας. Όσον αφορά  τις χώρες που είχαν οικονομικό πρόβλημα όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, αυτές έχουν αρχίσει να συνέρχονται μετά την επιβολή των Μνημονίων και εξέρχονται στις αγορές με ευνοϊκούς όρους δανεισμού. Και φυσικά ούτε διανοήθηκαν να εξέλθουν από την Ευρωζώνη και να οδηγηθούν στα εθνικά νομίσματα. Υποχρεώθηκα και αυτές σε προγράμματα εξυγίανσης, τα εφάρμοσαν και άρχισαν να αναρρώνουν. Τα προβλήματα αυτών των χωρών οφείλονταν κυρίως στο τραπεζικό τους σύστημα και όχι τόσο στο κρατικό χρέος και στο δημοσιονομικό έλλειμμα που ήταν η περίπτωση της Ελλάδας. Το γεγονός πως η Ελλάς παραμένει ακόμα σε καθεστώς Μνημονίων εδώ και επτά έτη φανερώνει την πλήρη ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται πλέον και η κυβερνώσα Αριστερά.
            Το νόμισμα είναι ένα μέσον, δεν είναι η αιτία των προβλημάτων. Για χώρες όπως η Ελλάς, με ασθενική οικονομία και παραγωγή, το ισχυρό νόμισμα, όπως το ευρώ, οξύνει ίσως τα προβλήματα αλλά δεν τα δημιουργεί. Βεβαίως ήταν τεράστιο λάθος να εισέλθει η βαλκάνια Ελλάς εντελώς απροετοίμαστη και με παραποιημένα στοιχεία στην ευρωζώνη, αλλά θα είναι και μεγάλο λάθος να εξέλθει με τον τρόπο που προτείνεται από ανεύθυνους αριστερούς και από ανερμάτιστους εθνικιστές νεοναζιστές.    
            Η συζήτηση θα πρέπει λοιπόν να μην εγκλωβισθεί στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;», «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία», αλλά να ανοιχθεί σε άλλον ορίζοντα, στον ορίζοντα των ριζικών αναδιαρθρώσεων, αναδομήσεων και μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αυτές θα επιτρέψουν την ουσιαστική ενημέρωση της κοινωνίας, τη συμμετοχή της στις αποφάσεις και στον έλεγχο της εξουσίας. Τότε θα είναι σε θέση να αποφασίσει η ίδια η κοινωνία τι θέλει πραγματικά και να αναλάβει ενσυνειδήτως και με ευθύνη τις συνέπειες των αποφάσεών της.
            Η αλλαγή πολιτικού προσανατολισμού επιβάλλεται και από το γεγονός πως το σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο επτά έτη μετά τη χρεοκοπία, ακόμη και με την κυβέρνηση της Αριστεράς, να προβεί σε ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις, όπως μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, χωρισμό κράτους και εκκλησίας, μείωση του αριθμού των βουλευτών και κατάργηση των οικονομικών προνομίων τους, κατάργηση της βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας, νομοθέτηση δημοψηφισμάτων και άλλες συνταγματικές αλλαγές. Αυτό το αποτυχημένο ολιγαρχικό κλεπτοκρατικό σύστημα πρέπει να αλλάξει, πράγμα που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για οποιοδήποτε περαιτέρω βήμα. Συνεπώς, χρειάζεται απεμπλοκή από ψευδή διλήμματα, όπως «ευρώ ή δραχμή;», «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;», «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ;», «Αυτοδύναμη κυβέρνηση ή συμμαχική;» και προσανατολισμός στα πραγματικά προβλήματα, στον εκδημοκρατισμό του συστήματος. Η δημοκρατία είναι στόχος, αλλά και πορεία, η οποία χαράσσεται, όχι από αποτυχημένα κόμματα και ανίκανους πολιτικούς, αλλά από την ίδια την κοινωνία.
                         

             

8 σχόλια:

  1. Επιτρέψτε μου κ. Οικονομόμου δύο παρατηρήσεις.
    1η Οι αλλαγές του πολιτικοοικονομικού συστήματος δεν γίνονται εντός της Ε.Ε.
    2η Όσες φορές η χώρα συνέδεσε το νόμισμά της με ξένα νομίσματα χρεοκόπησε, Είναι τυχαίο.
    Με εκτίμηση Κλεισθένης απ' την "Ιδεοπηγή".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα αγαπητε μου το ρποβλημα δεν υφισταται διοτι το αφεντιικο και στις δυο περιπτωσεις ειναι ο ... Ροτσιλντ. Υπαρχει τραπεζα Ελλαδος που να ειναι ανεξα;ρτητη??? Τι λεμε τωρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kύριε Οικονόμου, αν και συμφωνώ απόλυτα με το αφετηριακό σημείο του συλλογισμού σας (δηλ. ότι δεν φταίνε οι "κακοί" ξένοι, ή το ευρώ για την κατάντια τής Ελλάδας, όπως πιστεύει ο αιωνίως εθνοκεντρικά "σκεπτόμενος" και αιωνίως αποπροσανατολισμένος νεοέλληνας), θα διαφωνήσω με την προέκτασή του.

    Το ευρώ επιλέχθηκε από την κρατικοδίαιτη παρασιτική ελίτ τριτοκοσμικών μεταπραττών (μηντιάρχες, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι, εφοπλιστές κλπ.) που παριστάνουν την "αστική" τάξη της χώρας, γιατί θα τους εξασφάλιζε εύκολη και φθηνή χρηματοδότηση για τις αεριτζίδικες εγχώριες λαμογιοδουλειές τους. Κάτι άλλο που θα τους εξασφάλιζε ήταν η χρηματοδότηση του -καθόλου ευκαταφρόνητου αριθμητικώς- κομματιού της κοινωνίας που πρόσκειται πελατειακώς σε αυτούς (οι "μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου). Επομένως η παραμονή στο ευρώ ενισχύει τη θέση τής αντικοινωνικής παρασιτικής εγχώριας ελίτ και ταυτόχρονα καταβαραθρώνει ακόμα περισσότερο τη θέση των κοινωνικών, υπεύθυνων και ψυχικώς υγιών στοιχείων (τα οποία, ή θα καταντήσουν ζωντανοί νεκροί κάτω από τη μπότα της ελίτ και των ευνοουμένων / "πελατών" της, ή θα πάρουν τον δρόμο της νεομετανάστευσης).

    (Η πρόθεση "θα" που χρησιμοποίησα κάμποσες φορές ήταν σχηματική, μια και όσα περιέγραψα θεωρώ ότι βρίσκονται ήδη σε ενεστώτα χρόνο.)

    Απ' αυτή την άποψη θεωρώ ότι η έξοδος απ' το ευρώ είναι επιβεβλημένη, αν θέλουμε να αποδυναμώσουμε καίρια την εγχώρια ελίτ και το πελατειακό της ψευδοκράτος. Θεωρώ ότι θα ήταν ευεργετικό για την πραγματική κοινωνία, η διακοπή της δανει ακής "αιμοδότησης" της ελίτ και η συνακόλουθη χρεωκοπία αυτής, του πελατειακού στρατού της και του ψευδοκράτους της. Πιστεύω ότι μόνο έτσι θα δημιουργηθεί χ ώρος για την πραγματική κοινωνία.

    Αυτά σαν ένα πρώτο και αναγκαίο βήμα. Γιατί όσο η ελίτ και οι πελατειακές ορδές της παραμένουν εξασφαλισμένες στο ευρώ, το να αναφερόμαστε σε "αναπτυξιακές στρατηγικές" θεωρώ ότι θα γίνεται με τους δικούς τους όρους: μισθοί το πολύ 495€ στον ιδιωτικό τομέα (με προκλητική διατήρηση των μισθολογικών προνομίων για τους αργόμισθους ανειδίκευτους ψηφοπελάτες του ψευδοκράτους), αντεργατικός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα (επίσης με διατήρηση προκλητικών εργασιακών προνομίων για τους αργόμισθους ανειδίκευτους ψηφοπελάτες του ψευδοκράτους), προσμονή των ξένων "επενδυτών", που θα απαιτήσουν (ήδη το κάνουν) ακόμα μεγαλύτερη αντεργατική "ευελιξία" και "ελαστικότητα" για τον ιδιωτικό τομέα κλπ.

    Συνοψίζοντας, η παραμονή στο ευρώ και άρα η συνέχιση του δανεισμού προς την ελίτ και το ψευδοκράτος της, εξυπηρετούν μόνο την την ελίτ και το ψευδοκράτος της. Όχι την πραγματική κοινωνία.

    ΥΓ. Επίσης θα διαφωνήσω με το ότι χώρες όπως η Παρτογαλία άρχισαν να συνέρχονται μετά την εφαρμογή των μνημονίων, αν και αυτό (είτε συμβαίνει, είτε όχι) δεν έχει σχέση με την ελληνική περίπτωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποιός διαφωνεί γιά το ότι το μέγιστο προβλημα της πατρίδας μας είναι το ίδιο της το πολιτικό σύστημα, τα χαρακτηριστικά του οποίου ομοιότητα δεν συναντούν ανα την υφήλιο. Ασχέτως εκάστοτε κομματικής αποχρώσεως είναι σάπιο και απεχθές και αποτελεί το κυριότερο αίτιο της πολύπλευρης χρεοκοπίας της Ελληνικής Πολιτείας.

    Συνεπως η ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικοκοινωνικου καθεστώτος προς όφελος και κέρδος της ίδιας της κοινωνίας και ως εκ τούτου της χώρας, είναι καίριο ζήτημα, άκρως επιτακτικό καί αποτελεί μονόδρομο και ευθύνη όλων μας.

    Τα σημεία όμως του άρθρου στα οποία διατηρω μερικές επιφυλάξεις είναι τα εξής:
    Ο ισχυρισμός του ότι οι αναφερόμενες χώρες έχουν ανακάμψει ή έστω τείνουν να ανακάμψουν αφού πλέον ξέφυγαν των μνημονίων. Κατά πόσο άραγε αληθεύει ο ισχυρισμός αυτός; Εδώ απορώ επίσης γιατί δεν αναφέρεται ή Κύπρος, προς τι αυτή ή διαφοροποίηση; Πιστεύω πως απαιτείται βαθύτερη μελέτη πριν εκφραστούν μη ασφαλη συμπεράσματα.
    Εχουν ήδη προκύψει σημαντικές μειώσεις σε στρατιωτικές δαπάνες (ή άμυνα της χώρας έχει ήδη επ αφεθεί σε εξωγενείς οργανισμούς), όμως μέχρι στιγμής, σε τι έγκειται το κοινωνικό όφελος;
    Το κοσμητικό ή μάλλον ο χαρακτηρισμός “βαλκάνια” Ελλάς προσδίδει σκοπίμως χαρακτήρα υποτιμητικό καί υποβαθμιστικό. Πολύ καλά, αντιληπτόν. Ομως, σε τι ιδιαίτερα θετικό βοηθά άραγε ο χαρακτηρισμός στην παρούσα κατάσταση;
    Σύμφωνοι γιά το ότι το νόμισμα από μόνο του δεν αποτελεί την πανάκεια. Θα πρέπει να συνοδεύεται από την διαγραφή του αθέμιτου και παράνομου χρέους, από την απεμπόληση όλων των μνημονιακων γενοκτονικών νόμων, την παραπομπή πολιτικού προσωπικού στην δικαιοσύνη (μιά διαφορετική απ την παρούσα), τη θέσπιση ενός δημοκρατικού συντάγματος απο την ίδια την ελληνική κοινωνία, κλπ.

    Ομως, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί εν όσον ή Ελληνική Πολιτεία συνεχίζει να ευρίσκεται υπό τον ευρωπαϊκο ζυγό. Ας αφήσουμε την ευρωπαϊκή ένωση να εκδημοκρατηθει, ει δυνατόν, από μόνη της, καί ΕΜΕΙΣ ας αφεθουμε ελεύθεροι να φροντίσουμε γιά την δική μας κοινωνία.

    Με εκτίμηση
    Μ-Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @
    "Εδώ απορώ επίσης γιατί δεν αναφέρεται ή Κύπρος,"

    Νομίζω ότι η Κύπρος αναφέρετεται:
    "Όσον αφορά τις χώρες που είχαν οικονομικό πρόβλημα όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, αυτές έχουν αρχίσει να συνέρχονται μετά την επιβολή των Μνημονίων και εξέρχονται στις αγορές με ευνοϊκούς όρους δανεισμού."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πράγματι, ζητώ συγνώμη γιά το λάθος πού υπέπεσα.
    Με εκτίμηση
    Μ-Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λειτουργεί έτσι το σύστημα που ευνοεί τον παρασιτισμό και την διαφθορά. Το ανεξάρτητο δικαστικό όργανο ειναι πολυ βρώμικο για να ελέγχει (ακόμα και αν μπορούσε) , ετςι και αλλιώς κάνουν "πλάτες" ο ένας στον άλλον.

    Ποιος και γιατι να θέλει να πληρώσει φόρους σε αυτό το κράτος ; ο διεφθαρμένος ; ή αυτός που το σιχαίνεται γιατι ειναι διεφθαρμένο και άδικο.

    Ειναι αυτοί και είμαστε εμείς. Και αν αυτοί θέλουν "άσπρο" τότε εμείς "μαύρο" δεν παίζει ρόλο ποιο ειναι το σωστό. Αν θέλουν ευρώ , τότε εμείς θελουμε δραχμή. Αν προτιμήσουν δραχμή , τότε εμείς θα θελήσουμε ευρώ.
    Αυτό το σκεπτικό το εχουν αρκετοί υπήκοοι και ειναι αυθόρμητο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητοί φίλοι
    ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στη συζήτηση και
    ζητώ συγγνώμη για την αργοπορία μου να απαντήσω στα σχόλιά σας, αλλά δυστυχώς υπήρξαν ανώτερες ανάγκες. Αντί όμως για εξαντληντική απάντηση θα σας παραπέμψω στο κείμενό μου "Προτεραιότητα της πολιτικής και όχι των οικονομολόγων" που υπάρχει ήδη στο μπλογκ αυτό από τον Σεπτέμβριο 2016.Αυτό το νέο κείμενο συμμετέχει στη συζήτησή μας και απαντά εν μέρει σε αυτά που λέτε. Ίσως επακολουθήσει και τρίτο κείμενο, διότι το ζητημα δεν εξαντλείται ούτε με αυτό το δεύτερο. Το βασικό ζήτημα είναι να μην υπάρχουν τουλάχιστον παρεξηγήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή