Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Mια συζήτηση με τον Γιώργο Ν. Οικονόμου (video)


Θεματολογία Πρώτου Μέρους:

- Μαθηματικά-Μουσική-Φιλοσοφία (01:33)

- Η Πορεία Της Καστοριαδικής Σκέψης (04:20)

- Καστοριαδισμός (;) (09:34)

- Καστοριάδης & Αριστερά (11:50)

- Καστοριάδης & Ψυχανάλυση (13:59)

- Το Φαντασιακό Στον Καστοριάδη (16:14) 

- Καστοριάδης & Μαρξισμός (24:17)

- Μαρξισμός & Επίγονοι
  (Θεωρία & Πρακτική)
(29:17)

- Καστοριάδης & Αιτιοκρατία
  (Το Παράδειγμα Της Δημοκρατικής Γέννησης)
(32:08)

- Καστοριάδης &Αναρχισμός (37:38)

- Καστοριάδης/Κριτική Θεωρία/Καταστασιακοί
  (Σύνθεση & Δημιουργία) (46:54)

- Αυτοθέσμιση-Αυτονομία & Διαφορετικότητα
  (Η Άμυνα Της Δημοκρατίας) (48:38)

- Ελληνικότητα & Εθνικότητα
  Στον Καστοριάδη (54:31)

- Ιδεολογική Πορεία & Επιρροές (56:32)

- Η Πορεία Προς Την Αθηναϊκή Δημοκρατία (1:00:13)

- Δημοκρατικές Πόλεις (1:06:18)

  - Καζαντζάκης Για Δημοκρατία
- Θουκυδίδης Για Δημοκρατία
(1:08:24)

- Αθηναϊκή Δημοκρατία & Σωκράτης (1:19:00)





Θεματολογία Δεύτερου Μέρους:

- Πλάτωνας/Αριστοτέλης & Οι Άλλες Φιλοσοφικές Σχολές (01:19)

- Ελληνική Αρχαιότητα (08:28)

- Αθηναϊκή Δημοκρατία & Φυλετισμός
  (Η Αποδοχή Του Ξένου) (10:48)

- Αθηναϊκή Δημοκρατία & Εξωτερική Πολιτική (16:23)

- (Άμεση) Δημοκρατία & Αντιπροσώπευση
  (Το Παράδειγμα Των Αθηνών)

(21:23)

- (Άμεση) Δημοκρατία & Καπιταλισμός
  (Ο Σύγχρονος Ανθρωπολογικός Τύπος)

(25:07)

- Αριστερός & Δεξιός Οικονομισμός
  (Αυθεντίες/Ειδικοί)

(33:53)

- Το Μεταναστευτικό (42:04)

- Δημοψήφισμα & Δημοκρατικοί Θεσμοί
  (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΛΑ.Ο.Σ.-Χρυσή Αυγή)

(48:31)

- Αριστερό & Δεξιό Κόμμα
  (Διαφορές-Ομοιότητες)

(52:50)

- Περί Βίας
  (Η Θεωρία Των Δύο Άκρων)

(59:09)

- Η Εξέγερση Του Πολυτεχνείου
  (Το Πνεύμα & Τα Μηνύματα)

(01:07:44)

- Η "Γενιά Του Πολυτεχνείου"
- Η Διαχρονική Ευθύνη Της Κοινωνίας

(01:13:51)
 
          - Πρώτη Ημέρα (Άμεσης) Δημοκρατίας

(1:25:45)

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Πολυτεχνείο 1973: Η απαρχή του αυτόνομου κινήματος




40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ-ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
 

ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Πολυτεχνείο 1973. Η απαρχή
του αυτόνομου κινήματος,
εκδ. Νησίδες, 2013, 88 σελ.
I.S.B.N.: 978-960-9488-52-5

- Τι ήταν η κατάληψη και η εξέγερση του Πολυτεχνείου
    τον Νοέμβριο του 1973;
- Ποιοι ήταν οι στόχοι και τα ριζοσπαστικά μηνύματά του;
- Γιατί τα μηνύματα αυτά συγκαλύφθηκαν από τα κόμματα
    και τους διανοούμενους όλων των αποχρώσεων;
- Γιατί η Μεταπολίτευση δεν ακολούθησε τον δρόμο του Πολυτεχνείου;
- Τι ακριβώς έγινε στη Μεταπολίτευση;
- Τι ρόλο εξυπηρετεί η κατασκευή της «γενιάς του Πολυτεχνείου»;
- Γιατί η σημερινή επίθεση στα νοήματα της εξέγερσης;
- Τι εξυπηρετούν οι άκαπνοι διανοούμενοι με την επίθεση αυτή;
- Ποια η σχέση του Πολυτεχνείου 1973 με τις πλατείες το 2011;
Στα ερωτήματα αυτά προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο αυτό αναδει-
κνύοντας την ιδιαιτερότητα της κατάληψης το 1973 και τη σημασία της
για τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση που διέρχεται ακόμη μία φορά η
νεοελληνική κοινωνία.







Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ



[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 5 Ιουλίου 2013]

Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας
yoroiko@yahoo.gr

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

Tο δυτικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα αποκαλείται δημοκρατία συνοδευόμενη ενίοτε από διάφορα επίθετα (έμμεση, φιλελεύθερη, αστική, αντιπροσωπευτική). Όμως ούτε αντιπροσωπευτική είναι ούτε δημοκρατία.
Αντιπροσωπευτική δεν είναι, διότι οι ασκούντες την εξουσία δεν αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των κατωτέρων και μικρομεσαίων στρωμάτων ή το κοινό συμφέρον, όπως συνήθως διατυμπανίζεται, αλλά το δικό τους, των κομμάτων τους, καθώς και των ολίγων ισχυρών και πλουσίων, όπως κατέδειξε εμφανώς και προκλητικώς η παγκόσμια κρίση από το φθινόπωρο 2008. Πράγματι, κατά την διάρκειά της οι κυβερνήσεις των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων ευνόησαν σκανδαλωδώς με αρκετά δισεκατομμύρια και άλλα νομοθετικά μέτρα τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, στρεφόμενες ταυτοχρόνως κατά των κατωτέρων και μικρομεσαίων στρωμάτων και του κοινού συμφέροντος.
Δημοκρατία δεν είναι, διότι την ουσιαστική εξουσία δεν ασκούν οι πολλοί, ο δήμος, αλλά οι ολίγοι, τα κόμματα και οι βουλευτές. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις, ψηφίζουν τους νόμους, καθορίζουν τη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία. Οι πολλοί δεν συμμετέχουν σε καμία μορφή εξουσίας. Είναι παθητικοί ψηφοφόροι, εκτελεστές και υπήκοοι, όπως ακριβώς οι γυναίκες και οι δούλοι στην αρχαία πόλιν. Δεν υπάρχει δηλαδή στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα κυρίαρχη συνέλευση πολιτών, δεν υπάρχει δήμος που να συνεδριάζει, να διαβουλεύεται και να αποφασίζει - και δίχως δήμο δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Επίσης η κλήρωση, η ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας, απουσιάζει παντελώς. Τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα έχουν ως βασικά οργανωτικά και λειτουργικά στοιχεία τους «αντιπροσώπους», τα κόμματα και τις εκλογές, που αν και θεωρούνται δημοκρατικά χαρακτηριστικά, στην πραγματικότητα είναι ολιγαρχικά και αριστοκρατικά Διότι επιτρέπουν την πρόσβαση στην εξουσία μόνο των ολίγων, πράγμα που ήξεραν τόσο οι αρχαίοι ιστορικοί και φιλόσοφοι (Ηρόδοτος, Πλάτων, Αριστοτέλης) όσο και οι νεώτεροι (Χομπς, Μοντεσκιέ, Ρουσώ). 
Είναι εμφανές πως η «αντιπροσώπευση» καταργεί τη δημοκρατία και η δημοκρατία είναι αντίθετη στην «αντιπροσώπευση». Ο όρος, λοιπόν, «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» είναι σχήμα οξύμωρο, περιέχει αντίφαση εν τοις όροις. Επομένως, τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα δεν είναι δημοκρατίες, αλλά καθαρόαιμες ολιγαρχίες - φιλελεύθερες ολιγαρχίες τα αποκάλεσε σωστά  ο Κορν. Καστοριάδης (διότι υπάρχουν και μη φιλελεύθερες, όπως τα μουσουλμανικά καθεστώτα, η Κίνα, η Κούβα κ.ά.). Σήμερα πάντως τα δυτικά πολιτεύματα έχουν μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες. Ως εκ τούτου οι ευρωπαίοι της νεωτερικότητας δεν επινόησαν τη δημοκρατία, όπως λέγεται συνήθως, αλλά τον κοινοβουλευτισμό, το «αντιπροσωπευτικό» πολίτευμα, τα κόμματα, την καθολική ψηφοφορία, τη γενίκευση των δικαιωμάτων και ελευθεριών, την κατάργηση της δουλείας. Αυτά είναι βεβαίως πολύ σημαντικές κατακτήσεις αλλά δεν καθιστούν το πολίτευμα δημοκρατικό. Τη δημοκρατία επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες και δη οι Αθηναίοι.
Τη σύγχυση περί δημοκρατίας και περί των σημερινών πολιτευμάτων δημιουργούν και συντηρούν εκείνοι ακριβώς που επωφελούνται από τη σύγχυση αυτή και από την απουσία της δημοκρατίας, ήτοι τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα παντοδύναμα ΜΜΕ και οι πάσης φύσεως διανοούμενοι. Ενώ σε όλες τις χώρες μιλούν για (και θεωρούν ότι έχουν) δημοκρατία, εν τούτοις σε καμία από αυτές δεν υπάρχει δημοκρατία. Χρησιμοποιούν μία λέξη, χωρίς πραγματική και αληθή υπόσταση, χωρίς αντίκρισμα και γείωση στην πραγματικότητα, μία λέξη ακατοίκητη. Πρόκειται περί ιδεολογίας με την αρνητική σημασία του όρου, περί ψευδούς συνειδήσεως όπως έλεγε ο Μαρξ, ήτοι περί συνόλου ιδεών που αντί να βοηθούν στην κατανόηση της πραγματικότητας συντείνουν στη συγκάλυψή της. Στην Ελλάδα η σύγχυση επιτείνεται με την λανθασμένη μετάφραση του όρου Republic  ή Republique ως «δημοκρατία». Republic όμως δεν σημαίνει δημοκρατία. σημαίνει το μη μοναρχικό καθεστώς, που δεν έχει κληρονομικό ανώτατο άρχοντα, αλλά αιρετό με καθολική ψηφοφορία, κόμματα και κοινοβούλιο – σημαίνει δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό.
Τα επίθετα της δημοκρατίας (έμμεση, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη κ.λπ.) δεν είναι παρά ιδεολογικές κατασκευές, μεταμφιέσεις του κοινοβουλευτισμού, με σκοπό την απόκρυψη του ολιγαρχικού χαρακτήρα του και τον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται επίθετα, διότι αυτά επιτίθενται στο ουσιαστικό, στην ουσία. Το μόνο επίθετο που καταχρηστικώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διευκρίνιση  είναι «άμεση» - η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι άμεση. Όποιος, λοιπόν,  για να χαρακτηρίσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, χρησιμοποιεί τον όρο δημοκρατία, έστω με ένα επίθετο, είτε απατά είτε απατάται – τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει.
Το ίδιο ισχύει για την Αριστερά και τους διανοουμένους της, που χρησιμοποιούν για το καθεστώς το οποίο οραματίζονται τους όρους «σοσιαλιστική», «κομμουνιστική», «προλεταριακή», «εργατική» ή «λαϊκή» δημοκρατία καθώς και τον όρο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, απλώς έχουν αντικαταστήσει τον ατυχή όρο «δικτατορία του προλεταριάτου», και χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων.    

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ



[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 1 Οκτωβρίου 2013]

Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας
yoroiko@yahoo.gr

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

          Η νεοναζιστική τρομοκρατία τα τελευταία έτη παρουσιάζει μία συνεχή άνοδο με κορύφωση την απεχθή δολοφονία του Π. Φύσσα στο Κερατσίνι. Στην άνοδο αυτή συνετέλεσαν τόσο η οικονομική κρίση και η συναίνεση μέρους της κοινωνίας όσο και η ανοχή του συστήματος εξουσίας. Όσον αφορά το τελευταίο η κυβερνητική, η νομοθετική, η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία έχουν επιτρέψει την ύπαρξη της εγκληματικής οργάνωσης και εν συνεχεία έχουν αδρανήσει στις τρομοκρατικές πράξεις της εναντίον μεταναστών και διαφωνούντων Ελλήνων. Με άλλα λόγια η δράση της Χ.Α. έχει διευρυνθεί και αποθρασυνθεί λόγω της κυβερνητικής απραξίας και της δικαστικής ανοχής.
Μεγάλη ευθύνη έχει η ΝΔ που ασκεί την εξουσία και έχει δημιουργήσει πόλωση και διχασμό, και διατηρεί με τις πράξεις και τα λεγόμενά της διαύλους ανοικτούς με το νεοναζιστικό κόμμα. Έτσι αυτό βρίσκει γόνιμο έδαφος στα παραδοσιακά κρατικά προπύργια του συντηρητισμού, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού, τoυ θρησκευτικού φανατισμού και του αυταρχισμού, δηλαδή στην Αστυνομία, στον Στρατό, στις Μυστικές Υπηρεσίες και στην Εκκλησία. Επί πλέον η δικομματική κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να προβεί σε ουσιαστικές εκκαθαρίσεις, διότι αυτό που την ενδιαφέρει είναι να παραμείνει στην εξουσία ακόμη και με τη «βοήθεια» της Χ.Α., που συντηρεί και επαυξάνει τον φόβο, τον οποίο γέννησε και καλλιέργησε η ίδια η κυβερνητική εξουσία.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η ΝΔ έχει μετασχηματισθεί σε ακροδεξιό κόμμα με ευθύνη του συντηρητικού και εθνικιστή Α. Σαμαρά, ο οποίος έχει συγκεντρώσει ό,τι ακροδεξιό και εθνικιστικό στοιχείο δεν απορροφήθηκε από την Χρυσή Αυγή:  άτομα λ.χ. όπως τον Π. Μπαλτάκο, όπως τον Α. Γεωργιάδη και τον Μ. Βορίδη από το φιλοχουντικό εθνικιστικό θρησκευτικό ΛΑΟΣ, όπως τον Β. Πολύδωρα και τα στελέχη του περιβόητου εθνικιστικού «Δικτύου 21», Φαήλο Κρανιδιώτη και Χρύσανθο Λαζαρίδη. Ο τελευταίος έχει διέλθει όλα τα στάδια του αυταρχισμού και της μισαλλοδοξίας, έχει αυτοχρισθεί τιμητής του πατριωτισμού και της συνταγματικότητας, αποκλείοντας απόψεις και κόμματα από το «συνταγματικό τόξο». Με άλλα λόγια  είναι επικίνδυνος, όπως και ο αρχηγός του.             
Η βία, το μίσος και ο αυταρχισμός των νεοναζιστών δεν είναι καινοφανή στοιχεία. Έχουν τις ρίζες τους σε ορισμένες ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες που ανάγονται στη δεκαετία 1980, κατά την οποία είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα εθνικισμού και θρησκευτικής έξαρσης από κάποιους θεολόγους και θεολογούντες, γνωστούς με την ονομασία «νεοορθόδοξοι». Αυτοί, με βασικούς εκπροσώπους τον Χ. Γιανναρά και τον Στ. Ράμφο, εισήγαγαν συντηρητικά και μισαλλόδοξα ιδεολογήματα με έμφαση στον βυζαντινισμό, στην ορθοδοξία, στον αντιδυτικισμό και τον αντιδιαφωτισμό. Τα ιδεολογήματα των νεοορθοδόξων επέτρεψαν και  έθρεψαν εθνικιστικές και θρησκευτικές κινήσεις στη δεκαετία 1990.
Η αρχή έγινε με εθνικιστές, εκκλησιαστικούς παράγοντες και ακροδεξιούς κύκλους που δημιούργησαν μία πρωτοφανή εθνικιστική υστερία για το ζήτημα της ονομασίας της γείτονος χώρας η οποία διεκδικούσε το παλαιό όνομά της ως Μακεδονία. Την υστερία αυτή νομιμοποίησε και η πολιτική εξουσία των κυβερνητικών κομμάτων. Όσοι είχαν την άποψη πως έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σύνθετη ονομασία προπηλακίσθηκαν, καθυβρίσθηκαν ως «εθνοπροδότες», «ενδοτικοί», «εθνομηδενιστές». ορισμένοι διώχθηκαν ποινικώς από το μισαλλόδοξο «Δίκτυο 21», που ιδρύθηκε από άτομα της παρέας του Α. Σαμαρά.
Αργότερα, με την ευκαιρία των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, εκδηλώθηκε εθνοθρησκευτική υστερία υπέρ των εθνικιστών ορθοδόξων Σέρβων. Ο Μιλόσεβιτς και ο Κάρατζιτς, αν και σφαγιαστές αμάχων, έγιναν ελληνικοί εθνικοί ήρωες! Η πολιτική και η εκκλησιαστική εξουσία έπαιξαν πάλι πρωτεύοντα νομιμοποιητικό ρόλο της βίας, της μισαλλοδοξίας και του αυταρχισμού.  Όσοι είχαν αντίθετη άποψη και κατηγορούσαν τους Σέρβους χριστιανούς για τις εθνοκαθάρσεις αποπέμφθηκαν πάλι με τη ρετσινιά του «εθνοπροδότη». Τον ίδιο χαρακτηρισμό είχαν όσοι ήταν εναντίον της ανάληψης των Ολυμπιακών αγώνων. Το ίδιο μένος των εθνικιστών, εκκλησιαστικών και παραεκκλησιαστικών αντιμετώπισαν οι έχοντες αντίθετη άποψη με την επίσημη θέση της Εκκλησίας στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.
Από τη δεκαετία 1990 άρχισε λοιπόν να ασκείται βία και τρομοκρατία όλων των αποχρώσεων (δεξιών, ακροδεξιών, θρησκευτικών, εθνικιστικών) στις αντίθετες ή διαφορετικές απόψεις. Η βία δεν ήταν μόνο λεκτική ή ιδεολογική, αλλά και ποινική. Το πλαίσιο αυτό επέτρεψε την απενοχοποίηση των ακραίων απόψεων, που εκδηλώθηκε με φιλοχουντικές εκδηλώσεις και επίθεση στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Έτσι η εθνικιστική και θρησκευτική μισαλλοδοξία δημιούργησαν έναν βίαιο διχασμό στο κοινωνικό σώμα, πόλωση και μίσος, εισήγαγαν τη βία και την τρομοκρατία για την αντιμετώπιση της αντίθετης ή διαφορετικής άποψης. Αυτοί οι παράγοντες επέτρεψαν στις ακροδεξιές κινήσεις να αποκτήσουν κοινοβουλευτικό πρόσωπο - κατ’ αρχάς με το ορθόδοξο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη και αργότερα με το ρατσιστικό εθνικιστικό νεοναζιστικό κόμμα.
Συνεπώς, για να ηττηθεί ο νεοναζισμός θα πρέπει να εκκριζωθεί, να χτυπηθεί στις ρίζες του. να αποδυναμωθούν δηλαδή τα στοιχεία που τον τροφοδοτούν: ο εθνικισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο βυζαντινισμός, ο αντιδυτικισμός , ο αντιδιαφωτισμός, ο δογματισμός, η μισαλλοδοξία και ο φόβος.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ



[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των συντακτών, 20 Αυγούστου 2013]

Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας
 yoroiko@yahoo.gr

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

Τα δυτικά κοινοβουλευτικά πολιτεύματα τα τελευταία σαράντα χρόνια έχουν μεταμορφωθεί εν συγκρίσει με τις παλαιότερες μορφές τους. Ενώ ο παλαιότερος κοινοβουλευτισμός στηριζόταν στη διαμάχη των κομμάτων με βάση προγράμματα που μπορούσαν να δοκιμασθούν στη βάσανο του κοινοβουλίου, η νεότερη μορφή του έχει παρακάμψει το κοινοβούλιο προς όφελος των οικονομικών κέντρων, τα οποία λαμβάνουν ουσιαστικά τις αποφάσεις και διαμορφώνουν τους νόμους και το δίκαιο. Η μετάθεση αυτή εξουσίας σε εξωκοινοβουλευτικά κέντρα συνιστά την ουσιώδη κρίση ή μάλλον την αποτυχία του κοινοβουλευτισμού   στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού: οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των κοινοβουλίων από τις αγορές, τις τράπεζες, τους τεχνοκράτες, τους γραφειοκράτες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα πανίσχυρα ΜΜΕ, και επιβάλλονται στις πολιτικές εξουσίες, όχι τόσο λόγω αδυναμίας των τελευταίων όσο ανικανότητας και απροθυμίας τους να αντιπαρατεθούν στα νεοφιλελεύθερα συμφέροντα. Οι πολιτικές ελίτ συνεργάσθηκαν και συνεργάζονται με τις αγορές, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις με πολιτικές αποφάσεις και νόμους για την επιβολή του νέου εξωκοινοβουλευτικού μοντέλου.
Αυτά δεν ισχύουν μόνο για τις πτωχευμένες χώρες, όπως η Ελλάς, στις οποίες η αδυναμία αποφάσεων από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια είναι καταφανής, λόγω κηδεμονίας ΔΝΤ και ΕΚΤ, αλλά για όλες τις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες Ευρώπης και Αμερικής.   
            Αυτό λοιπόν το σύστημα μπορεί να ονομασθεί μετακοινοβουλευτικό, και όχι «μεταδημοκρατία», όπως γράφεται τελευταίως, κατόπιν εισηγήσεως του όρου αυτού από τον κοινωνιολόγο Κόλιν Κράουτς. Ο όρος «μεταδημοκρατία» είναι εντελώς ακατάλληλος, διότι προϋποθέτει ότι πριν υπήρχε δημοκρατία, πράγμα που είναι λανθασμένο. Ο κοινοβουλευτισμός ποτέ δεν ήταν δημοκρατία. η κατάρρευση της κληρονομικής μοναρχίας, η «αντιπροσώπευση», οι εκλογές, τα κόμματα, η εναλλαγή κυβερνήσεων, οι ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μεν σημαντικώτατες κατακτήσεις σε σχέση με τον Μεσαίωνα του απολυταρχισμού και της θεοκρατίας, δεν συνιστούν όμως δημοκρατικό πολίτευμα. Ο λόγος είναι απλός: στον κοινοβουλευτισμό οι αποφάσεις λαμβάνονται και οι νόμοι θεσπίζονται όχι από τους πολλούς, από τον «λαό», αλλά ερήμην του από την πολιτική και οικονομική ελίτ, από τους ολίγους. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο καθαρή ολιγαρχία, φιλελεύθερη ολιγαρχία. Το ίδιο συμβαίνει και στον μετακοινοβουλευτισμό που είναι νεοφιλελεύθερη ολιγαρχία. Και στις δύο περιπτώσεις τα κόμματα, τα βασικά στηρίγματα του κοινοβουλευτισμού, αντιμετώπιζαν τα άτομα όχι ως πολιτικά υποκείμενα, αλλά ως αντικείμενα, ψηφοφόρους και οπαδούς, διότι ο ρόλος που επιφυλάσσουν στα άτομα δεν είναι να σκέπτονται ούτε να αποφασίζουν ούτε να δρούν, αλλά να υπακούουν, να χειροκροτούν και να ψηφίζουν.
Το ζήτημα συνεπώς που  τίθεται μέσα στις νέες συνθήκες του μετακοινοβουλευτισμού είναι τι μπορεί να γίνει για την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στη δημιουργία δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας, με άλλα λόγια τι μπορεί να γίνει για την επίτευξη ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό το βασικό   ζήτημα συγκαλύπτεται τόσο από τις εξουσιαστικές ελίτ - πολιτικές, οικονομικές, μιντιακές - όσο και από διανοουμένους τύπου Χάμπερμας και Κράουτς. Οι τελευταίοι, στην καλύτερη περίπτωση, προτείνουν μία βελτιωμένη μορφή κοινοβουλευτισμού με μια αόριστη και ακαθόριστη συμμετοχή των ατόμων. Η προοπτική αυτή είναι αδιέξοδη, αφού ο κοινοβουλευτισμός επέτρεψε την μετεξέλιξή του σε μετακοινοβουλευτισμό. Ο κύριος λόγος για τη μετεξέλιξη αυτή ήταν η απουσία της κοινωνίας από την εξουσία και από τον έλεγχό της. Επομένως η υποστήριξη κάποιου κόμματος με την πίστη πως αυτό θα επιτρέψει την ίδρυση «υγιούς» κοινοβουλευτισμού και θα επαναφέρει την εξουσία στο κοινοβούλιο είναι αποπροσανατολιστική και σισύφεια.
Ο κοινοβουλευτισμός έφθασε στα όριά του, εξάντλησε τις δυνατότητές του. Το επείγον ζήτημα είναι να επανέλθει η εξουσία στην κοινωνία, στον δήμο. Ο δρόμος αυτός είναι επίπονος, διότι απαιτεί τη μεταμόρφωση των ψηφοφόρων-οπαδών σε ενεργούς πολίτες, σε συνειδητοποιημένα πολιτικά υποκείμενα, σε δημιουργούς πολιτικής. Αντιθέτως, ο δρόμος της ολιγαρχίας είναι εύκολος, είναι ο δρόμος της παραίτησης  και της ανάθεσης των υποθέσεων στα κόμματα, είναι ο δρόμος της πολιτικής αλλοτρίωσης που οδήγησε στην μεταλλαγή του κοινοβουλευτισμού στη σημερινή αυταρχική μορφή. 
Οι παραπάνω διευκρίσεις δεν αφορούν μόνο την  ορολογική και πραγματολογική αποκατάσταση, αλλά έχουν πολιτικό νόημα, καθορίζουν τον ατομικό προσανατολισμό και την πολιτική πρακτική. Εάν πιστεύεις πως ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία, τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αναθέτεις το μέλλον σου σε κάποιο κόμμα με την ψήφο σου  κάθε τέσσερα χρόνια και να απέρχεσαι οίκαδε. Εάν όμως πιστεύεις πως είναι ολιγαρχία τότε καλό θα ήταν να αγωνισθείς για τη δημοκρατία προσωπικώς, με την ψυχοσωματική σου επένδυση, για την άμεση συμμετοχή σου. Αυτά είναι που λείπουν σήμερα και καθιστούν τα πολιτεύματα ολιγαρχικά.