Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ. ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ



[Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Documento, 23-24 Δεκεμβρίου 2017]


ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Δρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας

 


ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ.
ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ*  


Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη (1922-1997), ενός από τους πιο σημαντικούς στοχαστές του 20ου αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί πηγή συζητήσεων, κριτικών αναγνώσεων και εμπνεύσεων. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, διότι το έργο του, πολυσχιδές και πολυπρισματικό, άνοιξε νέους ριζοσπαστικούς δρόμους στη φιλοσοφία, στην κοινωνική και πολιτική θεωρία, στην ψυχανάλυση και στην πολιτική. Ήδη από τα χρόνια του περιοδικού Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα (1949-1965), οι ρηξικέλευθες ιδέες και αναλύσεις του διερρήγνυαν τον ασφυκτικώς κλειστό χώρο της πολιτικής θεωρίας και πράξης, τον εγκλωβισμένο τόσο στην ιδεολογία και πρακτική της αντιπροσώπευσης, των εκλογών και των κομμάτων, όσο και  στη μαρξική-μαρξιστική ιδεολογία και στις πρακτικές των σοσιαλιστικών ή κομμουνιστικών κομμάτων, ανοίγοντας δρόμο προς την αυτονομία και τη δημοκρατία.
Το 1975 ο Καστοριάδης εκδίδει το βιβλίο Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας, από τα σημαντικώτερα φιλοσοφικά έργα του 20ου αιώνα, που δικαίως χαρακτηρίσθηκε «πνευματικός Μάης του ’68». Πράγματι,  το έργο αυτό εισήγαγε μιαν άλλη αντίληψη για την κοινωνικο-ιστορική πραγματικότητα και απετέλεσε τη βάση για περαιτέρω διερευνήσεις τόσο του ίδιου του δημιουργού του όσο και άλλων στοχαστών. Με την εισαγωγή του ριζικού φαντασιακού, των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών, της δημιουργίας εκ του μηδενός και άλλων νέων εννοιών ανέτρεψε κεκτημένες αντιλήψεις. Πρότεινε μία νέα θεωρία για την ιστορία, την κοινωνία και την καταγωγή των θεσμών. Οι νόμοι, οι θεσμοί, οι αξίες δεν καθορίζονται από αντικειμενικούς παράγοντες, οικονομικούς ή βιολογικούς νόμους, αλλά είναι αποτέλεσμα της ίδιας της κοινωνίας και της δημιουργικότητας των ανθρώπων, του φαντασιακού τους. κάθε κοινωνία δημιουργεί η ίδια τον εαυτό της, αυτοθεσμίζεται. Κατ’ ανάλογο τρόπο η ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα νομοτελειών, κάποιων αδήριτων «νόμων της ιστορίας», ούτε έργο του θεού ή της «φύσεως», αλλά γνήσια ανθρώπινη δημιουργία.
Στο πλαίσιο αυτό ο Καστοριάδης ασκεί κριτική σε όλη την κληρονομημένη σκέψη, επισημαίνοντας τα κύρια αρνητικά χαρακτηριστικά της: τη συγκάλυψη του φαντασιακού και της ανθρώπινης συλλογικής δημιουργικότητας. Η κριτική του όμως δεν στρέφεται μόνο κατά των παραδοσιακών φιλοσοφικών και θεωρητικών αντιλήψεων, αλλά επίσης κατά του καπιταλιστικού συστήματος και της πολιτικής του έκφρασης, του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος, αναδεικνύοντας τα όριά του και τις ψευδαισθήσεις του. Στρέφεται επίσης κατά του μαρξισμού και των γραφειοκρατικών και κομματικών του στρεβλώσεων, κατά των ανελεύθερων κομμουνιστικών καθεστώτων. Ασκεί επίσης κριτική στη σοσιαλδημοκρατία, η οποία στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα έγινε το όχημα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Η αντίληψη αυτή εμπεριέχει την πρόταση για μια άλλη θέσμιση της κοινωνίας, για μιάν άλλη κοινωνία αυτόνομη, δημοκρατική, η οποία δεν έχει σχέση με τη σημερινή, αλλά ούτε με τη λεγόμενη σοσιαλιστική ή κομμουνιστική που ονειρεύθηκαν ο Μαρξ και οι μαρξιστές. Η αυτόνομη κοινωνία στηρίζεται στην άμεση δημοκρατία, δηλαδή στον αυτοκαθορισμό, στον αυτοπροσδιορισμό και στην αυτοκυβέρνηση των ανθρώπων, αποτελεί δε την ενσάρκωση του προτάγματος της αυτονομίας. Ο Καστοριάδης εμπνέεται στο σημείο αυτό από την πρώτη έκφραση αυτού του προτάγματος, την αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου π.Χ. αιώνα, στην οποία όλοι οι ελεύθεροι πολίτες ελάμβαναν όλες τις σημαντικές αποφάσεις, θέσπιζαν τους νόμους, ασκούσαν την εξουσία σε όλες τις μορφές της, άμεσα χωρίς αντιπροσώπους.
Η δεύτερη ανάδυση του προτάγματος της αυτονομίας έγινε στη Δύση, με την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και τις επαναστάσεις του 17ου και του 18ου αιώνα κατά της μοναρχίας, της φεουδαρχίας και της εκκλησιαστικής εξουσίας, που ανέδειξαν νέες ιδέες και αντιλήψεις, νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής συνύπαρξης βασισμένες στις ατομικές ελευθερίες, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στη συμμετοχή των ανθρώπων στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αλλά και στον 19ο και 20ο αιώνα υπήρξαν κινήματα εργατικά, πολιτικά και κοινωνικά που έθεσαν, από τη δική τους πλευρά, το απελευθερωτικό πρόταγμα στη βάση της αυτοοργάνωσης και του αυτοκαθορισμού, δημιουργώντας νέες μορφές πολιτικής έκφρασης και δράσης: τις δημοκρατικές συνελεύσεις και τα συμβούλια.    
Επομένως, το πρόταγμα της αυτονομίας είναι ασυμβίβαστο με τις ιδεολογίες και τις πρακτικές αφ’ ενός του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης, αφ’ ετέρου του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ο Καστοριάδης ανέδειξε τις πτυχές του προτάγματος, και το υπερασπίσθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, τονίζοντας πως η δημοκρατική κοινωνία δεν είναι ουτοπία.  Είναι εφικτή, διότι αυτή υπήρξε ιστορική δημιουργία και ταυτοχρόνως ιστορικό κοινωνικό πρόταγμα στους μετέπειτα χρόνους. Η επιτευξή της εξαρτάται από τη θέληση, τη φαντασία και τη δράση των ανθρώπων. Τίποτε δεν αποκλείει ότι μπορεί αυτή να ξαναϋπάρξει, αφού η ιστορία είναι φαντασιακή δημιουργία.
Oι απόψεις αυτές κομίζουν και μιαν άλλη αντίληψη για την πολιτική, εντελώς διαφορετική από την επικρατούσα. Η τελευταία εγκλωβίζει τον άνθρωπο σε κομματικές εξαρτήσεις, τον υποδουλώνει στις ψευδαισθήσεις της αντιπροσώπευσης, φιλελεύθερης ή αριστερής, και τον κρατάει δέσμιο ετερόνομων και αλλοτριωτικών αντιλήψεων καθιστώντας τον ψηφοφόρο και οπαδό, ιδιώτη και ατομιστή. Η πολιτική αλλοτρίωση συνεπάγεται την κοινωνική αλλοτρίωση: άτομα  καθημαγμένα από την τηλεθέαση, την κατανάλωση, τη γκρίζα καθημερινότητα, την αγωνία του βιοπορισμού και τις θρησκευτικές εξαρτήσεις, παθητικά και αδιάφορα σε αυτά που συμβαίνουν, παραδομένα στην ασημαντότητα και τον κομφορμισμό.
Ο Καστοριάδης είχε διαγνώσει την πολύπλευρη κρίση των δυτικών κοινωνιών ήδη από τη δεκαετία του ’60 και επανήλθε σε αυτό το θέμα πολλές φορές. Οι διαγνώσεις του δυστυχώς επαληθεύτηκαν. Κατά  συνέπεια το έργο του είναι επίκαιρο όσο ποτέ, απαραίτητο για στοχασμό και προσανατολισμό στον σημερινό αλλοτριωτικό και δύσκολο κόσμο.  Είναι απαραίτητο διότι μπορεί να προσφέρει μία άλλη αντίληψη για τον ανθρωπο και την πολιτική, με σκοπό την έξοδο από την  ατομική και τη γενική θεσμισμένη ετερονομία, στην προοπτική μιας δημοκρατικής αυτόνομης κοινωνίας.
---------------------------------------------------------
*Ο τίτλος είναι της εφημερίδας

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ



[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 19 Δεκεμβρίου
 2017]


ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ           

Γιώργος Ν. Οικονόμου
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας
oikonomouyorgos.blogspot.com


Εκατό χρόνια μετά τον Οκτώβριο του 1917 στη Ρωσία αρκετοί αριστεροί παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένοι μέσα στους μύθους που  τον πλαισίωσαν και αποτέλεσαν τον πυρήνα της ιδεολογίας του μαρξισμού-λενινισμού. Αρνούνται να δουν τον ρόλο του Λένιν και του Κομμουνιστικού Κόμματος στην αποτυχία του «σοσιαλισμού» και στην εγκαθίδρυση του ολοκληρωτισμού.  Τον σταλινικό ολοκληρωτισμό έχουν αναλύσει εξαιρετικά σημαντικοί στοχαστές όπως η Χάννα Άρεντ, ο Κώστας Παπαϊωάννου, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κλωντ Λεφόρ, ο Φρανσουά Φυρέ, οι οποίοι έδειξαν πως οι ρίζες του ολοκληρωτισμού βρίσκονται στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στην διακυβέρνηση του Λένιν μέχρι το θάνατό του το 1924.  
Πράγματι, μετά τον Οκτώβριο του 1917 ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να σφετερισθούν την εξουσία των σοβιέτ με χειραγώγηση και ποδηγέτηση, και να επιβάλουν με βία και τρομοκρατία την κομματική γραφειοκρατία και δικτατορία, την οποία ονόμασαν «δικτατορία του προλεταριάτου», «σοσιαλισμό» και «κομμουνισμό». Η αποδυνάμωση και η περιθωριοποίηση των σοβιέτ δεν οφείλεται σε καμία ιστορική και πολιτική αναγκαιότητα, όπως υποστηρίζουν οι αμετανόητοι λενινιστές, αλλά στις λενινιστικές μεθοδεύσεις και στις μπολσεβίκικες μηχανορραφίες.
Η αντιδημοκρατική συμπεριφορά του λενινισμού-μπολσεβικισμού εκδηλώθηκε σε πολλές περιπτώσεις: ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης, πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, κατάργηση της Συντακτικής συνέλευσης και των γενικών εκλογών, κατάργηση των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξόντωση των αντιφρονούντων και όλων των διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων (Μενσεβίκοι, Σοσιαλιστές επαναστάτες-Εσέροι, Εργατική Αντιπολίτευση κ.ά.), καθώς και των κοινωνικών-πολιτικών κινημάτων (Κομμούνα της Κροστάνδης, κίνημα του Μάχνο).
Αξίζει να αναφερθεί ενδεικτικώς η εξέγερση της Κροστάνδης (1921) κατά την οποία οι εξεγερμένοι είχαν ως σύνθημα το «Όλες οι εξουσίες στα σοβιέτ και όχι στο Κόμμα». Αυτό όμως αποτελούσε εμπόδιο στα αυταρχικά γραφειοκρατικά σχέδια του Λένιν και γι’ αυτό ο τελευταίος διέταξε την ολοσχερή καταστολή της από τον Κόκκινο Στρατό. Ο απολογισμός ήταν πολλές χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, 8.000 πρόσφυγες στη γειτονική Φινλανδία και εκκαθαρίσεις 15.000 ναυτών από τον στόλο.  
Οι  εξοντώσεις και οι εκκαθαρίσεις οφείλονταν στην έμμονη ιδέα του Λένιν ότι κατείχε την «επιστημονική αλήθεια» και ότι αυτή ήταν ο μοναδικός δρόμος για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Άλλωστε στην αρχή που εμφανίσθηκαν τα σοβιέτ (1905) ο Λένιν δεν μπορούσε να τα καταλάβει, διότι υπερέβαιναν και ανέτρεπαν το σχήμα που είχε στο μυαλό του: την «επαναστατική πρωτοπορία», δηλαδή το κόμμα, που θα εισήγε την «επαναστατική συνείδηση»  στους εργάτες και θα οδηγούσε την «επανάσταση» στον νικηφόρο «σοσιαλισμό». Για τον ιδρυτή του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος η αυτοοργάνωση, η αυτενέργεια και η αυτόνομη δυναμική των εργατών και των άλλων κοινωνικών στρωμάτων ήταν εντελώς αδιανόητη. Οι λενινιστές βεβαίως επικαλούνται το Κράτος και επανάσταση (1917) στο οποίο ο Λένιν αναφέρεται με ευνοϊκό τρόπο στη βάση και στην αποδυνάμωση του κράτους. Είναι άλλωστε το μόνο έργο στο οποίο έχουμε τέτοιες ενδείξεις, αλλά παρέμεινε στο στάδιο των θεωρητικών διερευνήσεων, διότι μετά υπερνίκησε η κομματική γραφειοκρατική και αυταρχική αντίληψη που οδήγησε σε βίαιη καταστολή.
Φυσικά υπήρξαν τα συνθήματα «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ» και «Σοσιαλισμός σημαίνει σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός», αλλά ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι αντί να εμπιστευθούν τα σοβιέτ και να προσπαθήσουν να τα κάνουν όργανα αποφάσεων και θέσπισης νόμων, προσπάθησαν να τα αποδυναμώσουν και να μεταφέρουν τα κέντρα της εξουσίας και των αποφάσεων στο κόμμα και στο κράτος. Κατάφεραν να ελέγξουν τα σοβιέτ και να τα χρησιμοποιήσουν ως κομματικά όργανα, ως εργαλεία των σκοπών τους, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και τη γραφειοκρατικοποίησή τους, καθώς και τη γραφειοκρατικοποίηση όλου του κοινωνικο-πολιτικού βίου. Στο έργο τους αυτό χρησιμοποίησαν ως όργανο επιβολής τον μαρξισμό. Όπως σημειώνει ο Καρλ Κορς, ο μαρξισμός υπήρξε η ιδεολογική αμφίεση, που χρησιμοποίησε η ανερχόμενη τάξη για να νομιμοποιήσει την κυριαρχία της στη Ρωσία.
Οι αυταρχικές και αντιδημοκρατικές ενέργειες του Λένιν και των μπολσεβίκων, η παραγκώνιση των σοβιέτ και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, ο σφετερισμός της εξουσίας προς όφελος της ολιγαρχίας του μπολσεβίκικου κόμματος, είχαν ολέθρια αποτελέσματα. Κατ’ αρχάς προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο και επέβαλαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στη συνέχεια, οδήγησαν στο ανελεύθερο αυταρχικό καθεστώς της κομματικής γραφειοκρατίας που με τη σειρά του αποτέλεσε τη βάση και την προϋπόθεση για την ανάδυση και την εγκαθίδρυση του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Την εξέλιξη αυτή, με ευθύνη του Λένιν και των μπολσεβίκων, είχε προβλέψει από πολύ νωρίς η Ρόζα Λούξεμπουργκ - επίσης μαρξίστρια κομμουνίστρια – σε δύο οξυδερκή κείμενά της καθώς επίσης και ο Καρλ Κάουτσκι. Έτσι, το μεγάλο έλλειμμα στη Ρωσία μετά τον Οκτώβριο του 1917 ήταν η ελευθερία και η άμεση δημοκρατία, και όχι, όπως λέγεται από τους αριστερούς, τα «ενδιάμεσα σώματα», τα απαραίτητα δήθεν για να λαμβάνουν γρήγορες αποφάσεις τις οποίες επέβαλε η συγκυρία.
Συνεπώς, αυτό που οδήγησε στον αυταρχισμό, στη δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος και, τέλος, στον σταλινικό ολοκληρωτισμό δεν ήταν τα σοβιέτ, αλλά αντιθέτως η αδυναμία τους να αποσοβήσουν τη γραφειοκρατικοποίηση και τον λενινισμό. Ο Λένιν και ο μπολσεβικισμός ήταν η αιτία για την αποδυνάμωση των σοβιέτ, την εξαφάνιση της άμεσης δημοκρατίας, τη διόγκωση της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας και την επιβολή τους επί της κοινωνίας. Όπως γράφει ο Καστοριάδης ο Λένιν ήταν ο αληθινός δημιουργός του ολοκληρωτισμού.


Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Εκδήλωση-συζήτηση για τον Κορνήλιο Καστοριάδη

Εκδήλωση-συζήτηση για τον Κορνήλιο Καστοριάδη

Είκοσι χρόνια από τον θάνατό του


Στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο NOSOTROS
Πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα 
Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017, 7.30 μ.μ.

Θα συζητήσουν για τον άνθρωπο και τον φιλόσοφο

ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΑΝΤΙΔΑΚΗΣ
Δικηγόρος, μεταφραστής του Καστοριάδη
ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΙΛΙΜΑΝΤΟΣ
Περιοδικό "Βαβυλωνία".

Διοργάνωση: περιοδικό "Βαβυλωνία"

Είσοδος ελεύθερη